Μεγάλες προδοσίες (Μέρος 2ο)

Από τη θεωρία στην πράξη.

Κάπως έτσι τα "προφητικά" λόγια της προέδρου της βουλής, έγιναν πράξη και η Ελληνική κυβέρνηση (Μάης 2010) υπογράφει "Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης" με τα υπόλοιπα κράτη του ευρώ και "Διακανονισμό Χρηματοδότησης Αμέσου Ετοιμότητας" με το ΔΝΤ. Για την ακρίβεια, υπογράφοντες ήταν ο υπουργός οικονομικών και ο διοικητής της ΤτΕ, χωρίς την απαραίτητη κύρωση της βουλής. Βάση της σύμβασης, μεταξύ άλλων, δεσμεύτηκε η Δημόσια ακίνητη περιουσία της Ελλάδας (άρθρο 14 παρ/φος 5) "παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που της παρέχει η εθνική της κυριαρχία". Κάπου εκεί η Ελλάδα έπαψε και επίσημα να είναι ανεξάρτητο κράτος, πείτε το προτεκτοράτο, αποικία η όπως αλλιώς σας αρέσει, αλλά εθνικά κυρίαρχο κράτος όχι. Όσα ακολούθησαν ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων η πιο σωστά της "Νέας Τάξης Πραγμάτων". 

Όταν λίγο καιρό αργότερα ο πρωθυπουργός τολμά να συζητήσει και μόνο, το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος, "εξαφανίζεται" με συνοπτικές διαδικασίες και εντελώς αντιδημοκρατικά διορίζεται στη θέση αυτή ο "εκλεκτός" των επικυρίαρχων (Νοέμβρης 2011), ξεκινώντας ταυτόχρονα και μια μακρά περίοδος κυβερνήσεων συνεργασίας, χωρίς κανένα ιδεολογικό σημείο επαφής, πέραν της τυφλής υπακοής στις εντολές ξένων, φανερών αλλά και σκοτεινών "εξουσιών".

Για να φτάσουμε στο 2015, όπου ο κατά τ' άλλα "αριστερός" πρωθυπουργός, "αρνείται" να δεχτεί τις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών και προκηρύσσει δημοψήφισμα (Ιούνης 2015), στο οποίο καλεί τον λαό να ψηφίσει ΟΧΙ. Παρά τις αντίξοες συνθήκες και το κλίμα εκφοβισμού που επικρατεί εκείνη την περίοδο (θα τα δούμε αναλυτικά σε άλλο κείμενο) ο λαός με συντριπτική πλειοψηφία (61,3%) βροντοφωνάζει ΟΧΙ. Ο "αριστερός" πρωθυπουργός όμως, παρότι είχε δηλώσει πως ο Ελληνικός λαός πρέπει "ν' αποφασίσει ελεύθερος από πιέσεις και εκβιασμούς, όπως ακριβώς επιτάσσει το σύνταγμα της χώρας μας", είχε καλέσει τους πολίτες να αποφασίσουν "κυρίαρχα και περήφανα, όπως ακριβώς προστάζει η ιστορία των Ελλήνων" και είχε δεσμευτεί πως "θα σεβαστεί το αποτέλεσμα, όποιο κι' αν είναι αυτό", μέσα σε λίγες μέρες μετατρέπει το περήφανο ΟΧΙ σε ταπεινωτικό ΝΑΙ και υπογράφει ένα τρίτο μνημόνιο με τους δανειστές, οι όροι του οποίου είναι πολύ χειρότεροι όλων των προηγούμενων.

Ήταν η "στιγμή" που κάθε σκεπτόμενος Έλληνας πολίτης, έπρεπε να καταλάβει ότι η ψήφος του δεν έχει καμιά αξία και Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Ήταν η "καλύτερη ευκαιρία" για κάθε αξιοπρεπή Έλληνα πολίτη να "φτύσει κατάμουτρα" το πολιτικό σύστημα της χώρας, αλλά δεν το έκανε. Αντ' αυτού έδωσε και δεύτερη ευκαιρία στη συγκυβέρνηση της ντροπής, χωρίς ν' αντιλαμβάνεται πως αυτή είναι η ταφόπλακα και του ίδιου και της πατρίδας, καθώς τώρα θα μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, έχοντας την έγκριση του Ελληνικού λαού.

Έτσι προχωρούν στις δύο επόμενες μεγάλες προδοσίες.

Η πρώτη είναι το ξεπούλημα του Μακεδονικού ονόματος, μέσω της άθλιας συμφωνίας που υπεγράφη στις Πρέσπες, μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων (Ιούνης 2018) και παρουσιάστηκε από την Ελληνική κυβέρνηση ως μια συμφωνία πατριωτική που κατοχυρώνει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η συμφωνία εγκρίθηκε, όπως εγκρίθηκε από τα κοινοβούλια των δύο κρατών και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κάποια άλλη συμφωνία ή συνθήκη και δεν μπορεί να ανακληθεί. Οι διατάξεις της είναι νομικά δεσμευτικές και για τα δύο μέρη από άποψη Διεθνούς Δικαίου και θα παραμείνει σε ισχύ επ' αόριστον.

Η δεύτερη, η υπογραφή του Συμφώνου Μαρακές (παγκόσμιο σύμφωνο για την ασφαλή, ομαλή και τακτική μετανάστευση) (Δεκέμβρης 2018), ένα σύμφωνο που επιχειρεί να κατοχυρώσει την παράνομη μετανάστευση ως ανθρώπινο δικαίωμα και μάλιστα ανώτερο της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, δηλαδή ανώτερο και από τα δικαιώματα των πολιτών των κρατών (για το συγκεκριμένο σύμφωνο θ' αναφερθούμε αναλυτικά σε προσεχές κείμενο).

Διαβάστε εδώ το 1ο μέρος.