Μεγάλες προδοσίες (Μέρος 1ο)

Στα σαράντα πέντε χρόνια μεταπολίτευσης, ακούσαμε αρκετές φορές πρωθυπουργούς να επικαλούνται ιδανικά κι' αξίες όπως Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Ελληνική Περηφάνια. Αν προσέξουμε τις στιγμές που το έκαναν, θα διαπιστώσουμε ότι αμέσως μετά ακολουθούσε κάποια μεγάλη προδοσία κατά της πατρίδας η του λαού.

Ας θυμηθούμε κι' ας σχολιάσουμε κάποιες από αυτές τις "στιγμές".

Μέρος 1ο: Το παιχνίδι ήταν στημένο.

Ο πρωθυπουργός της χώρας δηλώνει γεμάτος περηφάνια (Μάης 1979) για την ένταξη μας στην τότε ΕΟΚ. "Η Ελλάς προσέρχεται στην Ευρώπη με την βεβαιότητα, ότι στα πλαίσια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης εμπεδώνεται για όλα τα μέρη η εθνική ανεξαρτησία, κατοχυρώνονται οι δημοκρατικές ελευθερίες, επιτυγχάνεται η οικονομική ανάπτυξη και γίνεται με την συνεργασία όλων κοινός καρπός η κοινωνική και οικονομική πρόοδος".

Ένας άλλος πρωθυπουργός δηλώνει (Γενάρης 2002) για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. "Το ευρώ είναι η σταθερή αφετηρία για την εδραίωση της ισχυρής και υπερήφανης Ελλάδας, μιας Ελλάδας που δεν μελαγχολεί, δεν παραιτείται, δεν μεμψιμοιρεί, αλλά επιμένει, προσπαθεί, πετυχαίνει και η εικόνα του φτωχού συγγενή δίνει πλέον τη θέση της στην εικόνα μιας χώρας που πιστεύει στον εαυτό της".

Παρά τις διαβεβαιώσεις όμως των "σπουδαίων" αυτών πολιτικών, οχτώ μόλις χρόνια μετά την ένταξη μας στην ΟΝΕ (Απρίλης 2010), ένας τρίτος πρωθυπουργός μας ανακοινώνει από το ακριτικό Καστελόριζο ότι κληρονόμησε "ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί, μια χώρα χωρίς κύρος και αξιοπιστία, μια οικονομία εκτεθειμένη στο έλεος της αμφισβήτησης και των ορέξεων της κερδοσκοπίας". Αντί όμως να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή άμεση αποχώρηση από Ε.Ε. και ΟΝΕ που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, θεώρησε εθνική και επιτακτική ανάγκη να μας οδηγήσει "στο στόμα του λύκου" το όποιο μάλιστα χαρακτήρισε ως "απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά".

Ήταν άραγε τόσο ηλίθιος η όλα αυτά ήταν μέρος ενός "καλοδουλεμένου" σχεδίου;

Η απάντηση είχε δοθεί λίγα χρόνια πριν, αλλά εμείς τότε ζούσαμε στον αστερισμό του "τζάμπα χρήμα" που απλόχερα μοίραζαν οι τράπεζες και δεν δώσαμε όση σημασία θα έπρεπε, ενώ τα κόμματα της βουλής σφύριζαν αδιάφορα γιατί πολύ απλά έτσι έπρεπε. Ήταν τότε που η πρόεδρος της βουλής (Φλεβάρης 2005) έλεγε στον νέο πρόεδρο της δημοκρατίας, "τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως, η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης".

Διαβάστε εδώ το 2ο μέρος.